دانش  - دانشمندان بالاخره بر سر چگونگی انقراض دایناسورها به اجماع رسیدند. برخورد سنگی آسمانی به قطر 10-15 کیلومتر در 65 میلیون سال پیش، زمستانی جهانی به وجود آورد و بیش‌از 60 درصد موجودات زنده را نابود کرد.
به گزارش بی‌بی‌سی، این گروه پس از انجام تحلیل‌های وسیع بر شواهد موجود در این زمینه به اجماع دست یافت و با انتشار مقاله‌ای در نشریه ساینس، نظریه‌های جایگزین در مورد نحوه انقراض موجودات زنده در 65 میلیون سال پیش را رد کرد. از مهم‌ترین نظریات جایگزین می‌توان به فعالیت‌های گسترده آتشفشانی روی زمین اشاره کرد.<\/h2>

این تحلیل در چهل‌ویکمین کنفرانس علوم قمری و سیاره‌ای ایالات متحده، ال.پی.اس.سی مورد بحث قرار گرفت.

65 میلیون سال پیش، انقراض گسترده‌ای در سطح زمین اتفاق افتاد که بیش از 60 درصد موجودات زنده روی زمین را نابود کرد. در این کشتار دسته جمعی که به انقراض کرتاسه مشهور است، دایناسورها، تراسورهای پرنده و خزندگان بزرگ دوزیست، از بین رفتند و راه را بر چیره شدن پستانداران در زمین باز کردند.

هیات بین‌المللی شامل 41 کارشناس برای تعیین علت انقراض گسترده کرتاسه در حدود 65 میلیون سال قبل، شواهدی را که طی 20 سال گذشته فراهم شده بود مرور کرد. بررسی این شواهد مؤید آن است که انقراض، ناشی از برخورد یک سیارک یا دنباله‌دار عظیم به زمین است که بقایای آن در چیکسولوب واقع در شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک برجا مانده است.

زمستان جهانی
برخورد این سنگ 10 تا 15 کیلومتری به شبه‌جزیره یوکاتان، باعث آزاد شدن انرژی‌ای معادل 100 هزار میلیارد تن تی.ان.تی شد که یک میلیارد برابر قدرت انفجاری بمب‌های اتمی است که بر فراز هیروشیما و ناکازاکی منفجر شد. گودال عظیمی که از آن حادثه بر جا مانده، 180 کیلومتر قطر دارد و یک گسل مدور به قطر 240 کیلومتر نیز در اطراف آن قرار دارد.

دانشمندان در مطالعه تازه خود به بررسی شواهد جمع‌آوری شده توسط فسیل‌شناسان، زمین‌شیمی‌دانان، طراحان مدل‌های اقلیمی، ژئوفیزیک‌دانان و رسوب‌شناسان پرداخته و چنین نتیجه‌گیری کرده‌اند که تنها توضیح ممکن برای این شواهد زمین‌شناسی و تخریبی در این مقیاس، برخورد یک سنگ آسمانی با زمین است.

دکتر گرت کالینز، استاد امپریال کالج لندن و یکی از نویسندگان این مقاله گفت: «این سیارک با سرعتی 20 بار بیش‌تر از گلوله‌ای که در حال سرعت گرفتن است، به زمین برخورد کرد و در پی آن، آتش‌سوزی‌های وسیع، زمین‌لرزه‌های عظیم، رانش زمین در ابعاد قاره‌ای و سونامی‌های هولناکی اتفاق افتاد. انفجار سنگ‌های داغ و گازی که از افق‌های دوردست مثل یک گلوله آتش به نظر می‌رسید، هر موجودی را که در مجاورت آن قادر به یافتن پناهگاه نبود، کباب می‌کرد».

دکتر جوئانا مورگان، عضو هیات‌علمی امپریال‌کالج و دیگر نویسنده این مقاله گفت: «آخرین میخ بر تابوت دایناسورها زمانی کوبیده شد که مواد حاصل از انفجار با شتاب زیاد به جو زمین پرت و در آن پراکنده شد. این باعث شد کره زمین در تاریکی فرو رود و زمستانی جهانی شروع شود. این چنین بود که مرگ بسیاری از موجودات زنده که نمی‌توانستند با این شرایط جهنمی سازگاری یابند، اتفاق افتاد».

نوشته شده در دوشنبه 88/12/17 ساعت 3:38 عصر توسط جیمز هاتن| نظرات ( )